พระสุตันตปิฎกบาลี: 10/268/221 222
สุตฺตนฺตปิฏเก ทีฆนิกายสฺส มหาวคฺโค
ปฏิสฺสุตฺวา เยน มหาโควินฺโท พฺราหฺมโณ เตนุปสงฺกมิ
อุปสงฺกมิตฺวา มหาโควินฺทํ พฺราหฺมณํ เอตทโวจ ราชา ตํ ภนฺเต
เรณุ อามนฺเตตีติ ฯ เอวํ โภติ โข โภ
[๑] มหาโควินฺโท พฺราหฺมโณ
ตสฺส ปุริสสฺส ปฏิสฺสุตฺวา เยน เรณุ ราชา เตนุปสงฺกมิ
อุปสงฺกมิตฺวา เรณุนา รญฺญา สทฺธึ สมฺโมทิ สมฺโมทนียํ กถํ
สาราณียํ วีติสาเรตฺวา เอกมนฺตํ นิสีทิ ฯ เอกมนฺตํ นิสินฺนํ โข
โภ มหาโควินฺทํ พฺราหฺมณํ เรณุ ราชา เอตทโวจ เอตุ ภวํ
โควินฺโท อิมํ มหาปฐวึ อุตฺตเรน อายตํ ทกฺขิเณน สกฏมุขํ
สตฺตธา สมํ สุวิภตฺตํ วิภเชตูติ ๒ ฯ เอวํ โภติ โข โภ
[๓] มหาโควินฺโท
พฺราหฺมโณ เรณุสฺส รญฺโญ ปฏิสฺสุตฺวา อิมํ มหาปฐวึ อุตฺตเรน
อายตํ ทกฺขิเณน สกฏมุขํ สตฺตธา สมํ สุวิภตฺตํ วิภชิ สพฺพานิ
สกฏมุขานิ ปฏฺฐเปสิ ๔ ฯ ตตฺร สุทํ มชฺเฌ เรณุสฺส รญฺโญ
ชนปโท โหติ
[๒๒๑] ทนฺตปุรํ กาลิงฺคานํ อสฺสกานญฺจ โปตนํ
มาหิสฺสติ ๕ อวนฺตีนํ โสจิรานญฺจ ๖ โรรุกํ
มิถิลา จ วิเทหานํ จมฺปา องฺเคสุ มาปิตา
พาราณสี จ กาสีนํ เอเต โควินฺทมาปิตาติ ฯ
[๒๒๒] อถโข โภ เต ฉ ขตฺติยา ยถาสเกน ลาเภน
อตฺตมนา อเหสุํ ปริปุณฺณสงฺกปฺปา ยํ วต โน อโหสิ อิจฺฉิตํ
ยํ อากงฺขิตํ
[๗] อธิปฺเปตํ ยํ อภิปตฺถิตํ ตํ โน ลทฺธนฺติ ฯ
#๑-๓ ม. โส ฯ ๒ ม. ยุ. วิภชตูติ ฯ ๔ ยุ. อฏฺฐเปสิ ฯ ๕ ม. มเหสยํ ฯ
#๖ ม. ยุ. โสวีรานญฺจ ฯ ๗ ม. ยุ. ยํ ฯ