พระสุตันตปิฎกบาลี: 13/272/279      
      สุตฺตนฺตปิฏเก มชฺฌิมนิกายสฺส มชฺฌิมปณฺณาสก
      
      
     
 
    
        
          
            วีติสาเรตฺวา  เอกมนฺตํ  นิสีทิ  ฯ  เอกมนฺตํ  นิสินฺนํ  โข ภารทฺวาชโคตฺตํ
พฺราหฺมณํ     ภควา    เอตทโวจ    อหุ    ปน    เต    ภารทฺวาช
มาคณฺฑิเยน    ปริพฺพาชเกน    สทฺธึ    อิมํเยว   ติณสนฺถรกํ   อารพฺภ
โกจิเทว  กถาสลฺลาโปติ  ฯ  เอวํ  วุตฺเต  ภารทฺวาชโคตฺโต  พฺราหฺมโณ
สํวิคฺโค   โลมหฏฺฐชาโต   ภควนฺตํ   เอตทโวจ   เอตเทว   โข   ปน
มยํ   โภโต   โคตมสฺส   อาโรเจตุกามา   อถ  จ  ปน  ภวํ  โคตโม
อนกฺขาตํเยว  อกฺขาสีติ  ๑  ฯ อยญฺจ หิทํ ๒ ภควโต ภารทฺวาชโคตฺเตน
พฺราหฺมเณน    สทฺธึ   อนฺตรากถา   วิปฺปกตา   โหติ   ฯ   อถ   โข
มาคณฺฑิโย    ปริพฺพาชโก   ชงฺฆาวิหารํ   อนุจงฺกมมาโน   อนุวิจรมาโน
เยน    ภารทฺวาชโคตฺตสฺส    พฺราหฺมณสฺส   อคฺยาคารํ   เยน   ภควา
เตนุปสงฺกมิ    อุปสงฺกมิตฺวา    ภควตา    สทฺธึ   สมฺโมทิ   สมฺโมทนียํ
กถํ สาราณียํ วีติสาเรตฺวา เอกมนฺตํ นิสีทิ ฯ
 [๒๗๙]   เอกมนฺตํ   นิสินฺนํ   โข   มาคณฺฑิยํ  ปริพฺพาชกํ  ภควา
เอตทโวจ   จกฺขุ   ๓   โข   มาคณฺฑิย  รูปารามํ  รูปรตํ  รูปสมฺมุทิตํ
ตํ    ตถาคตสฺส   ทนฺตํ   คุตฺตํ   รกฺขิตํ   สํวุตํ   ตสฺส   จ   สํวราย
ธมฺมํ    เทเสติ    อิทนฺนุ   เต   เอตํ   มาคณฺฑิย   สนฺธาย   ภาสิตํ
ภูนหโน  ๓  สมโณ  โคตโมติ  ฯ  เอตเทว  ปน เม โภ โคตม สนฺธาย
ภาสิตํ    ภูนหโน    สมโณ    โคตโมติ   ตํ   กิสฺส   เหตุ   เอวญฺหิ
โน   สุตฺเต   โอจรตีติ   ฯ   โสตํ  โข  มาคณฺฑิย  สทฺทารามํ  ฯเปฯ
#๑ สี. ยุ. อนกฺขานํเยว อกาสีติ ฯ   ๒ ม. หิ ฯ   ๓ ม. จกฺขุํ ฯ  ๔ ม. ยุ. ภูนหุ ฯ