พระสุตันตปิฎกบาลี: 13/272/279
สุตฺตนฺตปิฏเก มชฺฌิมนิกายสฺส มชฺฌิมปณฺณาสก
วีติสาเรตฺวา เอกมนฺตํ นิสีทิ ฯ เอกมนฺตํ นิสินฺนํ โข ภารทฺวาชโคตฺตํ
พฺราหฺมณํ ภควา เอตทโวจ อหุ ปน เต ภารทฺวาช
มาคณฺฑิเยน ปริพฺพาชเกน สทฺธึ อิมํเยว ติณสนฺถรกํ อารพฺภ
โกจิเทว กถาสลฺลาโปติ ฯ เอวํ วุตฺเต ภารทฺวาชโคตฺโต พฺราหฺมโณ
สํวิคฺโค โลมหฏฺฐชาโต ภควนฺตํ เอตทโวจ เอตเทว โข ปน
มยํ โภโต โคตมสฺส อาโรเจตุกามา อถ จ ปน ภวํ โคตโม
อนกฺขาตํเยว อกฺขาสีติ ๑ ฯ อยญฺจ หิทํ ๒ ภควโต ภารทฺวาชโคตฺเตน
พฺราหฺมเณน สทฺธึ อนฺตรากถา วิปฺปกตา โหติ ฯ อถ โข
มาคณฺฑิโย ปริพฺพาชโก ชงฺฆาวิหารํ อนุจงฺกมมาโน อนุวิจรมาโน
เยน ภารทฺวาชโคตฺตสฺส พฺราหฺมณสฺส อคฺยาคารํ เยน ภควา
เตนุปสงฺกมิ อุปสงฺกมิตฺวา ภควตา สทฺธึ สมฺโมทิ สมฺโมทนียํ
กถํ สาราณียํ วีติสาเรตฺวา เอกมนฺตํ นิสีทิ ฯ
[๒๗๙] เอกมนฺตํ นิสินฺนํ โข มาคณฺฑิยํ ปริพฺพาชกํ ภควา
เอตทโวจ จกฺขุ ๓ โข มาคณฺฑิย รูปารามํ รูปรตํ รูปสมฺมุทิตํ
ตํ ตถาคตสฺส ทนฺตํ คุตฺตํ รกฺขิตํ สํวุตํ ตสฺส จ สํวราย
ธมฺมํ เทเสติ อิทนฺนุ เต เอตํ มาคณฺฑิย สนฺธาย ภาสิตํ
ภูนหโน ๓ สมโณ โคตโมติ ฯ เอตเทว ปน เม โภ โคตม สนฺธาย
ภาสิตํ ภูนหโน สมโณ โคตโมติ ตํ กิสฺส เหตุ เอวญฺหิ
โน สุตฺเต โอจรตีติ ฯ โสตํ โข มาคณฺฑิย สทฺทารามํ ฯเปฯ
#๑ สี. ยุ. อนกฺขานํเยว อกาสีติ ฯ ๒ ม. หิ ฯ ๓ ม. จกฺขุํ ฯ ๔ ม. ยุ. ภูนหุ ฯ