พระสุตตันตปิฎกไทย: 19/111/434

สุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย มหาวารวรรค
เล่ม 19
หน้า 111
นิพพานสูตร เจริญโพชฌงค์ ๗ ย่อมเป็นไปเพื่อความหน่าย
[๔๓๔] ดูกรภิกษุทั้งหลาย โพชฌงค์ ๗ เหล่านี้ อันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มาก แล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อความหน่ายโดยส่วนเดียว เพื่อคลายกำหนัด เพื่อความดับ เพื่อความสงบ ระงับ เพื่อความรู้ยิ่ง เพื่อความตรัสรู้ เพื่อนิพพาน โพชฌงค์ ๗ เป็นไฉน? คือ สติสัมโพชฌงค์ ฯลฯ อุเบกขาสัมโพชฌงค์ ดูกรภิกษุทั้งหลาย โพชฌงค์ ๗ เหล่านี้แล อันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อความหน่ายโดยส่วนเดียว เพื่อคลายความกำหนัด เพื่อความ ดับ เพื่อความสงบระงับ เพื่อความรู้ยิ่ง เพื่อความตรัสรู้ เพื่อนิพพาน. จบ สูตรที่ ๑๐ จบ คิลานวรรคที่ ๒ ----------- รวมพระสูตรที่มีในวรรคนี้ คือ ๑. ปาณูปมสูตร ๒. สุริยูสมสูตรที่ ๑ ๓. สุริยูปมสูตรที่ ๒ ๔. คิลานสูตรที่ ๑ ๕. คิลานสูตรที่ ๒ ๖. คิลานสูตรที่ ๓ ๗. ปารคามีสูตร ๘. วิรัทธสูตร ๙. อริยสูตร ๑๐. นิพพานสูตร -----------