พระสุตตันตปิฎกไทย: 20/141/479      
      สุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย เอก-ทุก-ติกนิบาต
      
     
 
    
        
          
            เป็นใหญ่ ควรมีสติเที่ยวไป คนที่มีโลกเป็นใหญ่ ควรมีปัญญาและ
เพ่งพินิจและคนที่มีธรรมเป็นใหญ่ ควรเป็นผู้ประพฤติโดยสมควรแก่
           ธรรม มุนีผู้มีความบากบั่นอย่างจริงจัง ย่อมจะไม่เลวลง อนึ่ง บุคคลใด
มีความเพียร ข่มขี่มาร ครอบงำมัจจุ ผู้ทำที่สุดเสียได้แล้ว ถูกต้อง
ธรรมอันเป็นที่สิ้นชาติ บุคคลผู้เช่นนั้น ย่อม เป็นผู้รู้แจ้งโลก มี
เมธาดี เป็นมุนี ผู้หมดความทะยานอยากในธรรมทั้งปวง ฯ
                       _____________________________
                    รวมพระสูตรที่มีในวรรคนี้ คือ
 	๑. พรหมสูตร 		๒. อานันทสูตร
๓. สาริปุตตสูตร 		๔. นิพพานสูตร
๕. หัตถกสูตร 		๖. ทูตสูตร
๗. ราชสูตรที่ ๑ 		๘. ราชสูตรที่ ๒
๙. สุขุมาลสูตร 		๑๐. อธิปไตยสูตร ฯ
                       _____________________________